ڪيڏي اداس وياڪل، ھيءَ زندگي ڏٺي سين.
خالي اکيون ڏٺيون سين، ڪا دل ڀڳي ڏٺي سين.
ڪھڙو ھي گهاءُ گھرو، اندر رسي رھيو ھو،
مستيءَ جي موسمن ۾ سنجيدگي ڏٺي سين.
ٿي زندگيءَ جي ظاھر ھر ڪا ادا اسان تي،
دل تان لھي ڏٺوسين پوءِ دل لڳي ڏٺي سين.
جيڪا سگهي نہ ڪڏھن اظھارجي چپن سان،
سا روح جي رڳن ۾ چاھت وڃي ڏٺي سين.
ڪي خواھشن جا ماتم ڳوڙھي نظر ڏٺا پئي،
ڪا باھ من بدن ۾ ڪيئن پئي ٻري ڏٺي سين.
ھو اُڃ وارو عرصو تڙپي اسان گذاريو،
ڪئي بار بادلن جي بيواجبي ڏٺي سين.
ڪا ڪشمڪش اکين مان ميڙي ننڊون کڻي وئي،
اکين ۾ رات گذري، پرڀات ٿي ڏٺي سين.
ڪنھن ڀي تہ ڪيفيت ۾ آيو قرار ڪونھي،
ٿي پر سڪون ڏٺوسين آواراگي ڏٺي سين.