ڪک جيان لڙڪ مان تري نڪتو.
ھو وڏي ويڙھہ مان جهري نڪتو.
دل جي دامن جا ڇيد ٽاڪيندي،
مھل ڪھڙيءَ الائي سري نڪتو.
ھھڙا انگل ۽ آر جاچيندي،
ھو کليو پئي ۽ چئي “چري” نڪتو.
جيئن ئي اٽڪيو وڃي ھو اوندھ سان،
پوءِ حياتي سڄي ٻري نڪتو.
ڌيري من ۾ ڪندو ويو حددخليون،
ڪري پنھنجي ھو ڇوڪري نڪتو.
نينھن واريءَ نظر جو محور ھو،
سا نظر ٿي پئي اوپري، نڪتو.
سج کان وڌ جليو ھو جوڀن ۾،
ڏئي سج جي مٿان تري نڪتو!