جڏھن کان ساڻ ڪو رشتو حَسين ڪونہ رھيو.
ڀروسو ڀور ٿيو ڪوئي يقين ڪونہ رھيو.
گهڙيون سڀ اوپريون ھون پَل اُٻاڻڪا سڀ ھا،
لمحو ڪو تو پڄاڻان، دلنشين ڪونہ رھيو.
ھليو ويو ھو ڀي ۽ مان ڀي ھلي ويس ڪاڏي،
وقت ڀي ويو ھليو سو بھترين ڪونہ رھيو.
پيار وارا ڪُٺا ھڪٻئي پٺيان جو راھن ۾،
ڏوھ ڇا پيار جھڙو ڪو سنگين ڪونہ رھيو؟
وقت تبديل ٿيو وابستگيون بہ اڻلڀ ٿيون،
خواب ڀي ڪوئي اکين ۾ رنگين ڪونہ رھيو.
مندون سڀ بي وڙيون آنَدن ڀريون وڇوڙن جون،
چوڏسا ۾ ڪوئي منظر رنگين ڪونہ رھيو!