تٽل ڪو خواب لکيوسين ڪوئي سراب لکيو.
عشق جي حاصلات کي اسان عذاب لکيو.
اسان ڪنھن ڏيل ڏارڻ کي چئي گناھ ڇڏيو،
بي انت سور سھڻ کي اسان ثواب لکيو.
ڇھيو شباب ھو سارو شراب کي سمجهيو،
سموري سچ تان لاھي سڄو نقاب لکيو.
جڏھن وجدان ۾ دنيا سڄي ھئي مي رقصم،
ھوش ۾ پرڀرو پنھنجو ويھي ڪتاب لکيو.
ڪيا جي رڃ ھا راڱا نہ سي بہ وسريا ھا،
اٺي کان پوءِ جو ڀي سڀ اسان عذاب لکيو.
ھر ذري ڪائنات جي نئون سوال ڪيو،
اسان ڀي آگهيءَ آھر پئي جواب لکيو.
جڏھن ڪتاب ۾ سھيڙيو اسان زماني کي،
وڏو سڀني کان اسان بک جو ھو باب لکيو.
ھو حرمتن ۾ ھر انسان برابر ڄاتو،
نہ ڪو فقير،نہ ڪنھن کي اسان نواب لکيو.