ڪورونا خوف جي سمفني
سڄو سنسار سڏڪي پيو
درد ديدن کي ڌنڌلايو
ھوا ۾ سمفنيون ڪھڙيون
سوچ ادراڪ الجهي پيو
سرن مان خوف پيو سڻجي
وجهن پيا وڍ ڪي اونھا
ھنئين ۾ اوچتا الڪا
اميدن جا ڏيا لرزن
ستا ڄڻ سونھن جا سپنا
اکين ۾ ڇرڪ پيا جاڳن
ڪي ڳيتل لڙڪ پيا جاڳن
اڪيلائي ڪا پنھنجي منھن
عدم جو گيت ڳائي پئي
لڳي ساري سرشٽي ھيءَ
پٺيري موٽ کائي پئي
اجل سان منھن مقابل ڄڻ
سموري ڪائنات آھي
ڏينھن راتين ڏي ڄڻ مائل
سرس ڪجهہ سياھہ رات آھي
شھر آشوب لکجن پيا
ڀنل ڪي روپ لکجن پيا
ڀٽائيءَ ڀونءِ پئي سڏڪي
روئن موزارٽ جا سر پيا
دکي ڪيڏو آ لوٿرڪنگ
سندم ڄڻ روح پيو تڙپي
رباعي خيام جي سڏڪي
وبا جا وير ھي ڪھڙا
ڀلا ڪوئي تہ سمجهائي
وبا جا ناديدا گهرڙا
رھيا ڪنھن ٻيءَ پئي جيوت ۾
انھن کي راھ انساني
ٻڌايو ڪنھن آ ڏيکاري
بڇي ھن ساري عالم کي
موت جي ڪنھن آ بيماري
سو انسانيت جو ويري آ
پڇاڻو ا رھيل تنھن ڏي
ڇـڄي جيئن ساھ جي تند پئي
ٻڙيءَ ۾ ماڻھو پيو مٽجي
ھجڻ ۽ نہ ھجڻ وچ ۾
لمحن جي وارتا آھي
دکي ڏيھن ۾ ڏانئڻ جي
ڪائي سوچيل رٿا آھي
ٻڙيءَ جي ھن سڦلتا کي
ڪو عرصو جاوداني آ
مسيحائي جا لاڳيتي
اجل سان ويڙھ ۾ آھي
سا ٿيندي نيٺ سوڀاري
مماتيءَ رقص روڪيندي
ڇڄي ھي موت جا گهنگهرو
پري سڀ وکرجي ويندا
مسيحا سوڀ ماڻيندو
موت خود ۾ مري ويندو
مماتي مات کائيندي.
مماتي مات کائيندي.