بيت
مورک منھنجي ماھہ ۾ وجهي ڇڏيئي جي وڍ
بڻجي پوندا ڏڍ منھنجي پوئين ساٿ لئہ
*
ھي جو مئل ماھہ تي مڙيل کوڙ مکيون
ڳالھين وڍ وجهي ڇڏيا ڪانئر ڪونہ ککيون
ٻوٽي ڪينئن اکيون تنھن تي سمھجي سک سان
*
ٺينڍيون رت وھي پيو ڳاڙھيون سڀ ڳليون
ڏسڪي ڏس ڏھاڳڻيون لاھن نڪ ڦليون
اڃان بہ لڙڪ جهليون او وانجها چوندو ٿو وتين
*
ھي جو اک جي ماڻڪيءَ عڪس چٽيو آھي
تو بہ پسيو اھي ڀل نہ سچي ڪر سانورا
*
ھرڪا دل دل سان پئي ڪنھن دل کي چاھي
وقت جتي چاھي ڪو ڪو ڪنھن سان ٿو ملي.
*
قرب ڪٿڻ لئہ ڇو ڀلا ڪو نہ ملي ماپو
لکندي ڏوراپو قدرت کي اڄ مون ڏنو
*
رکندي پيري تو مٿان پير کنئيو آھي
پو بہ پتو ناھي ڇو نہ گڏئين تون سانورا
*
مان پياسي ٿر جي مٽي تون سانوڻ وسڪار
اڄ برسي پئو يار جوڀن جينئن جرڪي پوي
*
جهرمر جهرمر رات ۾ اٿلي پيا ڄڻ پيار
ھيٺ پرينءَ جا پيار، اڀ ۾ تارن راندڙي
*
جينئن جهٽ تيليءَ جي لڳئي ٻرندا ھن ڪانا
تو ڀر ۾ جانان لونءَ لونءَ اينئن لھسي وڃي
*
مڻيو کڻي من جو ٿيو اکڙين کان اوجهل
پر پويان پل پل تانگهہ ڏئي ويو ڪا تکي
*
پرينءَ پڌر تي ٿي کڙان بڻجي آءُ گلاب
بس ھڪڙو ئي خواب ڊوڙي پيو ساڀيان پٺيان
*
سڀ ڪجهہ اکڙين مان عيان ڳالھہ ڳجهي ڪانھي
جنھن بہ سجهي ڪانھي پالھو ڏسجي پيار کان
*
پھر پوئين ۾ رات جو ڏٺو ھيم جو خواب
ڏاڍو ٿيم حجاب سوچيم جڏ سجاڳ ٿي
*
من پنھنجي ۾ اوچتو ليئڙو جو پاتم
سچ پچ سڃاتم پرين ملي ويو پاڻ ۾
*
اڀ مان جينئن ڪو اوچتو ٽٽندو آ تارو
تينئن ڪوئي پيارو جڙبو آھي جيءَ سان
*
ھرھر منھنجي ھانو ۾ تون ئي آن ھرندو
ڄڻ تہ بٺيءَ ڪنھن باھہ ۾ مون من آ ٻرندو
پر نہ ڪوئي ٻڌندو پير کنئيل ھي پٺ ڏي
*
ڄڻ اڇلائي ماڻڪيون پٿريون ٿئي پويون
پاڻ پريت مان ڪلفتون چئو ڪيسين سويون
ھاڻ وکون ڇوھيون ڪونہ کڄڻ ٿيون قرب ڏي
*
تو در تي او! سانورا دل کي ھيءُ اونو
جوڀن ٿئي جهونو تنھن کان اڳ جي ڪر پڄون
*
گوندر سڀ ڪوري ڪڍيو ڪو نہ وھي ڳوڙھو
ھي درد پتان پوڙھو پريءَ پڄڻ کان اڳ ڪري
*
نينھن اگر ڇاٽون مھڪائن من جي مٽي
جهلجن ڪينئن واٽون تنھن خوشبوءَ جون او پرين
*
اک ڌاري ٿئي ڇو اھا ساگر کان گهري
نرت وجهي قھري مون تہ ڪڍين ٿو مون منجهان
*
اوندھ منجهہ اھاءُ تنھنجي سار سچي پچي
مون تہ اھو ورجاءُ سٽ سٽ ۾ آھي ڪيو
*
تون ڇا سمجهي ٿو سگهين خوابن جون ڳالھيون
اکڙيون تو پالھيون مون کي جذبن کان لڳن
*
چائنٺ چتائن ٿيون پيون اکڙيون ھي ڀوريون
ڪنھن ھي ننڍڙيون ماڻڪيون اوسيئڙي جهوريون
پاڳل ھن ٿوريون سڪ ۾ سمجهن ڪونہ ٿيون
*
موت حياتيءَ درميان وار وٿي آھي
سا بہ رٿي ناھي پيار ڪرڻ لئہ سانورا
*
ڪنھن پاتي ھينئن اوچتو جيون ۾ جهاتي
ڄڻ تہ تکي ڪاتي جوڀن جهير وجهي وئي
*
سڪ ۾ دل ھرڪا ڪري پيار سندا فاقا
وھي ڪري واڪا سڏ سڻجي ئي ڪونہ ٿو.
*
ڇڏ چانڊوڪيءَ چاھتون ھاڻي تون بہ چڪور
تنھنجو نينھن نڪور ھو بہ تہ سمجهي ھوڏانھن
*
جنھن جنھن دل ۾ ٿا رھن دردن جا ديرا
پيار بہ آکيرا تن ۾ ئي ڇو ٿو اڏي
*
آجيان تون ڀل ڪين ڪر کول ڏسڻ لئہ تاڪ
ھيج سندو ھيراڪ مون من کي ناھي ڪيو
*
سڪ سپنا سارون مڙئي ھي جيون جو وٿ
ٻيا ھي خالي ھٿ مون وٽ ڪجهہ ڀي ڪين آ
*
لڪ لنگهي سڀ سانورا سمنڊ بڻيا آھيون
ھاڻ پيا چاھيون تون ساحل تان پسجين پرين
*
ھا اکڙين جي پوئتان آھ وڏو سنسار
جوھ تہ وجهہ ھيڪار پھرين پسندين پاڻ کي
*
پرينءَ پاسي ۾ ڇو ڀلا جهٽ ۾ گذري رات
پل ۾ ٿي پرڀات پياس اڃان ڀي اوتري
*
ايئن لڳي ايندا سڀئي تو در ڏي چارا
رلندي اينئن پيارا ڀٽڪيا آھيون ڀونءِ تي
*
وري سنڀاريم سانورو ھنئياو پيو ڄڻ وڍ
ڏئي ڏيئڙو ويو ڏڍ ست اچي ويو ساھ ۾
*
دل جي ڌڙڪڻ جي اٿئي پنھنجي ئي ٻولي
ڪونہ اھا سولي وانجهن لئہ ڪنھن واٽ تي
*
ھونءَ بہ چتائن ٿا ھڙئي ھي چوڏھينءَ جو چنڊ
پر مون کي ئي منڊ ھر ھر ھي ڇو ٿو ھڻي
*
نٽھڻ اس ۾ پيا ھلون ڪو نہ ڏسون ڇانئون
پرينءَ سنديون ٻانھون مڙئي اسان لئہ ڇانورا
*
جيون جي ھر ڪا پرين اھڙي ٿي پئي رات
ھر ڪائي پرڀات اک کلندي تو کي ڏسان.