ڪونہ ڏئي ٿي پل ڀي ساھي حياتي.
ايئن ڪاٿي ھئي اسان چاھي حياتي.
جيئن چاھيون ٿا اينئن گذري وڃي ھيءَ،
ايتري ڀي ڪو نہ آ ڏاھي حياتي.
ڪاٿي ڪو ٽٽندو ڀرم ڪا اک ڀربي،
ڏئي پئي ھر بار آگاھي حياتي.
ھلندي ھلندي ڄڻ تہ خود ۾ ئي ڪرئون ٿا،
اوچتو بڻجي ٿي پئي کاھي حياتي.
تن کي ڀو تون موت جا ڏيندو رھين ٿو،
ڦندو جن لئہ پيٽ ھو ڦاھي حياتي.
ڪنھن پھاڙي پنڌ جيان آ جهاڳڻي ھيءَ،
سمجهجهان سولي نہ ڪا “لاھي” حياتي.