شاعري

تون جو پاڇو چنڊ جو

رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.

Title Cover of book تون جو پاڇو چنڊ جو

سُر سوين، ڪئي راڳڻيون، منھنجي اندر ۾.

سُر سوين، ڪئي راڳڻيون، منھنجي اندر ۾.
ڪئي ڪھاڻيون، اڻ سُڻيون، منھنجي اندر ۾.

خواھشن تي ڪو بہ جوڀن ڪونہ آيو،
پن پيلي جيان ڇَڻيون، منھنجي اندر ۾.

خوف اڻ ڄاتو، ڪوئي مون ۾ رھي ٿو،
ڪنھن بڻايون ڇانوڻيون منھنجي اندر ۾.

جيتري پرواز ٿي اوچي گهران مان،
اوتريون ئي ڏانوڻيون منھنجي اندر ۾.

پيا مرن جذبا ڪئي بي موت مون ۾،
ڪئي رداليون ۽ رڙيون منھنجي اندر ۾.

تشنگيءَ جو ھر ڪو گذري گس مون مان،
۽ مندون سڀ بي وُڙيون منھنجي اندر ۾.

ڪير جاچي مون ۾ پيو ھر ماجرا کي،
ڪنھن جون آخر ماڻڪيون منھنجي اندر ۾.

ساڻ منھنجي آگمن ۾ ڪو تہ ھوندو،
منتظر ڪئي سانوڻيون منھنجي اندر ۾.