شاعري

تون جو پاڇو چنڊ جو

رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.

Title Cover of book تون جو پاڇو چنڊ جو

وري گوندرن سان گڏي پئي حياتي.

وري گوندرن سان گڏي پئي حياتي.
ڪري پنھنجو ٻيھر ڇڏي پئي حياتي.

وڃون بڻبا ويران رڻ جيان اسان پيا،
لڳي ٿو اسان مان لڏي پئي حياتي.

اسان کيس ڀاڪر ڀرڻ لئہ وڌون پيا،
الائي ڇو اسان کي ٿڏي پئي حياتي.

ھڻي ڪائي پاتال ۾ ڄن ڇڙيون پئي،
۽ آڪاش ڏانھن ڪا اڏي پئي حياتي.

اٿن پيا ٿا اوٿر وڏا حالتن جا.
وڃي نيٺ ڪرندي، لڏي پئي حياتي.

وٺي درد ساگر جي صورت اندر ۾،
لڳي ٿو تہ خود ۾ ٻڏي پئي حياتي.

ھليا ٿا وڃئون جي ڇڏي کيس خود ئي،
وري پاڻ ڏانھن ڇو سڏي پئي حياتي.

رڳو پيار پل لئہ مليو زندگيءَ ۾،
انھيءَ پيار پل تي پڏي پئي حياتي.