سڀ ڏانوڻيون ڇنان مان آزاد ٿي گذاريان،
سرمست ٿي اداس ٿي خوش ٿي کلي گذاريان.
ڇو منھنجي ھر عمل لئہ ايڏي پڇا ۽ ڳاڇا،
ڇا پنھنجي زندگي ڀي توکان پڇي گذاريان.
نج پنھنجو ھيءُ جياپو گڏ عاشقي بہ مون ۾،
مان سڀ لئہ اوپري ڀل، ھُن سان ٻکي گذاريان.
آھي اجهو اڏيو مون سوچن جي سرزمين تي،
ھان رقص ۾ ۽ مون وٽ ٻي شاعري گذاريان.
ڪَٿ منھنجي ڪيفيت جي ڪھڙي ڪندين ڀلا تون،
ڪنھن پل ڄمي وڃان ٿي ڪنھن پل ٻري گذاريان.
زندھ وجود آھيان سوچيان، ھلان، گهمان ٿي،
ڇالئہ ڀلا مان بڻجي ڪا مورتي گذاريان.
خيالن ۾ اوچو اڏندي مان چنڊ ڀي ھان چمندي،
۽ گيت ڪڏھن دل کي ڇھندڙ ٻڌي گذاريان.
رکوالي ديس جي آ مون تي بہ ساڳي واجب،
وَيرين جي مان اکين ۾ اکيون وجهي گذاريان.