ھَٿَ
ھٿ تنھنجا
ھٿ منھنجا
ھٿ ھي انسانيت جا
پنھنجي پنھنجي ڪرت ۾
آھن رڌل ھي
پيٽ جو دوزخ ڀرين ٿا
اُڃ کي سيراب ڪن ٿا
ھٿ ھي تعمير ڪن ٿا
درسگاھون، گهر سمورا
اسپتالون، روڊ، آفيسون
پلون ۽ اُڀ سان
ڳالھيون ڪندڙ گهڻ ماڙ جايون
ڪورٽون سڀ جيل، ٿاڻا
۽ اھي ايوان اعليٰ
ڪئي دفعا زخمي ٿين ٿا
گهائجن ٿا
۽ ڪڏھن ھو ڪنھن
وڏي اوچي عمارت
تان ڪِري ڄڻ زندگيءَ
تان ھٿ ئي ڌوئي وڃن ٿا
ڪي وري ٻيھر رفو ٿي
سامھان بيٺل ڏسون ٿا
ڪرت ساڳيءَ ۾ رڌل ھي
ھٿ ساڳيا
ھا اھو مزدور ساڳيو
درد ساڳيا
ظلم استحصال ساڳيو
لڱ ساڙيندڙ لُڪن ۾
ڌرتتيءَ ۾
ھٿ لوڙيندو رھي ٿو
پر پيٽ خالي ئي رھي ٿو
ھڪ گرھ مانيءَ لئہ ڄڻ ھن
ھٿ جي ساري حياتي خاڪ ٿئي ٿي
پورھيتن جا ھٿ دنيا جي
منڊل کي ڪيئن ٿا آخر ھلائين
ڪنھن اھو سوچيو بہ آھي
ھٿ جي عظمت سڃاڻڻ
کان ھميشہ منڪري واري وئي آ
استحصالي قوتن ڪيئن گهرج آھر
ھٿ کي آ ڪم آندو
ھٿ سان آرائشي زيبائشي
عياشين جا ڪيترا سامان جوڙي
ماڻھو طبقن ۾ ورھائي
ھٿ کي اڇلي ڇڏيو آ
ھٿ پنھنجي حق لئہ جو ڀي اُٿيو
ڪچليو ويو آ
ھٿ کي نيچو رکيوآ
محنتن سان جا ٺھي ھر شئي
منڊيءَ اندر کپي ٿي
اڻ ميو سرمايو ايئن ٺھندو وڃي ٿو
انسانيت جي وچ ۾ قائم
توازن سارو ئي ڊھندو وڃي ٿو
آڱرين تي ڳڻڻ جيڏو انگ گڏجي
حق تي ھلندڙ ھجومن تي
ڪري ٿو حڪمراني
ھٿ نيچو پر جڏھن اوچو کڄي ٿو
حق جو کھنڀو علم تنھن ۾ ھجي ٿو
تاريخون ورجائجن ٿيون
ڪيترائي ھٿ نيچا
ھمنوائيءَ ۾ اُٿن ٿا
ڪوڪ ۽ رڙ جا نوان صفحا
ڪئي اٿلائجن ٿا
موڙ ڪئي تاريخ کي ملندا وڃن ٿا.
ھٿ نيچا ھي جڏھن اوچو اٿن ٿا.
موڙ ڪئي تاريخ کي ملندا وڃن ٿا.