شاعري

تون جو پاڇو چنڊ جو

رخسانہ ”پريت“ مسيحائي پيشي سان واڳيل هئڻ باوجود جتي فطري حُسناڪين کي هيئين سان هنڊائي پنھنجي الڳ ڍنگ ۽ اسلوب سان شعري ثمر کي تقويت بخشي آهي، اُتي پنھنجي دلفريب سڀاءَ ۽ بردباريءَ سان دنياوي دولابن سان مھاڏو اٽڪائڻ جي جرئت تي بہ هميشہ ثابت قدم رهي آهي، اهوئي سبب آهي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ شاعرن جي اڻکٽ ڳاڻيٽي باوجود رخسانہ ”پريت“ اڄ بہ صِف اول جي شاعرہ طور سڃاڻپ برقرار رکي آهي. ھن مجموعي ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ترائيل، گيت، ڏيڍ سٽا ۽ بيت شامل آھن.

Title Cover of book تون جو پاڇو چنڊ جو

گونج منھنجي گهٽيو زبان رکبي.

گونج منھنجي گهٽيو زبان رکبي.
ڀل تہ گردن ڪپيو زبان رکبي.

ڪونہ گوشه نشيني ڪجهہ ڏيندي،
ملي سڀني چيو زبان رکبي.

ڪونہ ھٿ مان قلم ڍلو ٿيندو،
وجهو سنگهرون ڪڙيو زبان رکبي.

لڙڪ اکڙين جا ڄڻ تہ ٽانڊا ٿيا،
ساڻ رت ڀي رڙيو زبان رکبي.

مون اڏيو مورچو آ سوچن جو،
سو بہ ناھي جهريو زبان رکبي.

منھنجو ھي آخري بيان آھي،
مون کي ماري ڇڏيو زبان رکبي.