سينگار خود رکي ٿو دلدار جي ضرورت،
سهڻي کي ڪهڙي آهي سينگار جي ضرورت.
اسرار ڪيڏو آهي، انڪار ڇو ڪرين ٿو؟
دل کي وري آ تنهنجي اقرار جي ضرورت.
فرقت ۾ رات گذري، تانگهيندي تولئه جاني،
تنهنجي مريض کي بس، ديدار جي ضرورت.
فصلِ بهار ۾ ڇو پي پي رَهي اڪيلو،
روئي چوي پپيهو آ پيار جي ضرورت.
پل پل جدائي جو هي ڏاڍو ڏکيو آ ”صابر“
دم دم پوي ٿي دل کي دلدار جي ضرورت.
**