آزاد نظم
سا ڇوڪري چري ٿي پئي،
سونهن جنهن جي سهيلي هئي،
پيار ۾ سا ڳهيلي هئي،
نيٺ وئي آ کُلي،
هن جي نڪ ڦلي،
آهي جهٽجي وئي،
راهه ويندي اها نٿ لٽجي وئي،
راه مٽجي وئي،
پيار آ ڄار آ،
پيار پيارو چوان،
رات ڏاڍي ڏکي،
ماءُ سورن ڄڻي،
پيءُ سرجيا هئا،
سنگ ڪيئي سڌا،
پنڌ ڏاڍو پري،
هن جو جوڀن ٻري،
پيار آ ڄار آ،
هن جي ڪيئن پئي سري،
ڇير ڇمڪا ڪيا،
ماءُ جي مات تي،
پيءُ ڏاڍو پري،
سنگ ساري پيو،
پاڻ ڏاري پيو،
ڀاءُ ڀاڳن ڀري کي به وسري ويو،
ساهه ڄڻ ڪو شريرن مان نڪري ويو،
پيار۾ جا پري،
هوءَ جا ڇوڪري،
گهر کان نڪري وئي،
واءُ هئي واءُ ٿي گذري وئي،
آءُ زمانه ڀلا،
پيار پرڻو ڪيو
پويان ڇاهي رهيو،
ڀيڻ ماري وئي،
ٿي جا ڪاري وئي
ساهه صدقي ڪيانءِ،
ماءُ واري وئي،
مند ڪهڙي ”ڪنول“
گل جي مڙهجي ويا،
ويل بهارن به ڪئي،
ڪير روڪي به ڇا..
پيار جي انڌ کي
هيءُ گهوڙا ڀلا،
مهارون به ڪئي،
ڳالهه نيٺ اها،
ٽاري وئي
پيار ۾ هوءَ ٿي،
ڪاري وئي..!