لعل لَب ڳاڙها گلابي يار ٿا موهي وجهن،
جي پوين مُرڪي مٺا ڄڻ ڪات سان ٿا سي ڪُهن.
بس تجلو تاب تنهنجو انت کان بي انت آ،
مٽُ نه تنهنجي ڪو چوان شيرين شَڪَر تنهنجو دَهَنَ،
مثل موتي ڏند تنهنجا لعل هيرا ڇا چوان،
چنڊ جي چانڊاڻ جان چمڪارُ آهي ڄڻ سندن.
ڇا پَدَمَ هي پيرُ تنهنجا ڇا چوان پتلي ڪَمر،
لک لهي ٿي لوڏ تنهنجي ناز ٿا توکي ٺَهن.
نينهن ناتو تون نڀاهج يار ”حاذق“ سان اچي،
بس گذارج يار گڏ جي درد غم دل جا لهن.
**