مان ئي ناهيان المين جي شهر ۾،
آ لڳو پيو لوڪ سارو قهر ۾!
رات ڀي نيڻن مان برسي ماڪ پئي،
ياد جي ڇولي اٿي دل ـــ نهر ۾!
تو سوا ڏسُ وقت ڪيڏي دير ڪئي،
ڪنهن سمايون هن صديون هڪ پهر ۾!
مست ويرن جي ويون سڀ ور چڙهي،
ڪا ڏسين ٿو دور ٻيڙي بحر ۾!
جُون جي گرمي ۽ نٽهڻ اُس ۾،
ڪو ته ٻچڙن لئه پُسيو پيو پگھر ۾!
شوخ لفظن جا اهي لهجا ”بشير!“
ڄڻ هنيائين تير ٻوڙي زهر ۾.
**