نه سهڻن ۾ اهڙو ڪو سهڻو سُجهي جو،
ڏئي ديد ديدن ۾ ماري وجهي جو.
اشارن جي جيڪو اثر سان ڪهي بس،
دنيا مان ڪري گم نظر سان ڏسي بس،
کسي دل نه واپس ورائي وٺي جو.
وڏي ڏيل سان ڏاهه جنهن جي ڏسائي،
تتي عشق تي سونهن وڄ جان وسائي،
مڃان ميڻ وانگر مڃائي مڃي جو.
وڏو ڪاٺ قد ۽ ڳچي مور وانگر،
ڀنڀا وار واسينگ شهزور وانگر،
گهمي جيئن ٿي هرڻي قدم ايئن کڄي جو.
هجوم آ حسينن جو سيلرا نه هڪڙو،
نظر آيو ”خيرل“ نه دلدار جهڙو،
سڄڻ جي نه پيرن جي مٽ ڪيان هجي جو.