روز وڌن ٿا پار ڏکن جا،
ڪير گهٽائي بار ڏکن جا.
سُک جا ڪافي هوندا آهن،
باقي ٿورا يار ڏکن جا.
جيڪي هن شاديءَ تي پاتا،
سي بڻيا سينگار ڏکن جا.
وڌندي تنهنجي ڪاوڙ آهي،
وڌندا آهن وار ڏکن جا.
جنهن لئه خوشيون گهرندو هئس مان،
شام وجهي وئي هار ڏکن جا.
تون جو ناهين ”شيخ فرازي“
ڪير ڇڏائي ڄار ڏکن جا.
**