عشق اوٿر جيان پيو ٿو اڏندو اچي،
نينهن ناسور بڻجي ٿو وڌندو اچي.
ڀورو بخمل بدن ۽ ٻيو ليڙون لٽا،
پيو ڪفن کان سوا لاش لڙهندو اچي.
سڀ ڪچا ۽ پڪا ويا مٽي ٿي مٽي،
وقت ويري ٿو جوڙن کي ڇنندو اچي.
ويو وسامي آ ڪنهنجي ته گھر جو ڏيئو،
ڪنهنجو گهر روز روشن ٿو ٿيندو اچي.
ساٿ جو سڏ ستايل کي جي ڪنهن ڏنو،
ان ئي جذبي تحت عشق اٿندو اچي.
باب بيداري وارا پيا ورجايون،
سنڌ جو سور دل ۾ ٿو چڀندو اچي.
ظلمتن جي گھڙين سان ڏئي مُنهن ”ضمير“
قوم جو هر الم غم ٿو سهندو اچي.
**