گذري ويل صدي جا، تازا زخم رکيا هن،
هن نئين صدي اچي اُت، پنهنجا قدم رکيا هن.
مونکي ته ياد آهن جنهن جنهن ڪيون چڱايون،
دل تي پرين اُڪيري سارا ستم رکيا هن.
آڻيندا نيندا جي ها خطڙا اسان جا قاصد،
اڄ تائين سي ئي مون وٽ ڪاغذ قلم رکيا هن.
پوڄا ڪندي اوهان جي مونکان خدا به وسريو،
منهنجي وفا تي پو ڀي تو ئي وهم رکيا هن.
مجبور ٿي اچان پيو جهڻڪون جهلي وران پيو،
تحفا اهي اندر ۾ سانڍي صنم رکيا هن.
ڪوئي نه ڀروسو آ ڪنهن جي وفا سخا تي،
منهنجي اڳيان فريبي ڪوڙا قسم رکيا هن.