زندگي هي عذاب ساري آ،
مون کان پُڇ ڪيئن مون گذاري آ.
ڄڻ ته ٽانڊن مٿان قدم آهن،
ڪيئن مقدر هي باهه ٻاري آ.
ڪنهن جو روشن سفر حياتيءَ جو،
ڪنهن جو هر هڪ قدم انڌاري آ.
منهنجو جيون سڳو ٽُٽي بيشڪ،
ڪين مون کي حيات پياري آ.
مون کي ڇڏ مان مزو وٺان ماڻي،
مرڪ هڪڙي ملي اڌاري آ.
هونئن ته جيون سڄو تَٰتي ڌرتي،
تنهنجي سامهون هي پل بهاري آ.
**