خماريل اکين کي کڻي جو ڏٺائين،
ڀري مڌ جا پيالا ٿي مون کي ڏنائين.
نظر منجهه کينچل جا ڪرڻا ٿي مرڪيا،
۽ لبڙن تي شبنم جا سجدا سدائين.
ڏني رات کي مات زلفن جي نانگن،
سنوارڻ لئه رُخ تي جو ڇوڙي ڇڏيائين.
ستارن جان سهڻا، مهڪ موتئي جي،
اکر فيئر بڪ تي نه ڪهڙا لکيائين.
وٺڻ درس ٻوليءَ جو ڪويل ٿي آئي،
هلڻ هنجڙن کي خوشيءَ سان ڏَسيائين.
اهو وقت ڪيئن مان وساريان ”بشير“
جڏهن پيار جو هٿّ دل تي رکيائين.
**