ارمانن کي چيري ڦاڙي،
ڪنهن ته ڇڏيو جذبن کي ساڙي!
تون ڇو باک جي آس تي آن،
سج سستيءَ ۾ ڇڏيئه لاڙي!
ڪنهنجي مُک تي مرڪ جا موتي،
نير اکين مان ڪو پيو ڳاڙي.
هونئنءَ ته آ ويران هي ويڙهو،
تون نه هجين جي پنهنجي پاڙي.
هيڻي تي آ هرڪو شينهن،
بازُ به پيو جھرڪيءَ کي تاڙي.
نصيب اسان جو ”بشير“ اهڙو،
وئي چمن کي خزان اجاڙي!