اڱڻ ۾ اميدن جو ٻاري ڏيئو،
غمن سان وڙهي مرڪي مرڪي جيئو.
ارادي اٽل ۽ بلند حوصلي سان،
پهاڙن جيان ويري آڏو بيهو!
ڀلي دور منزل هجي ڪيتري پر،
رکو حوصلي جي ته گولن ۾ سيهو!
جھڪي بار ڪنهن کان نه هستي سا، تون-
پائي ڏس اندر جي اکين ساڻ ليئو.
سُتيون سور سمجھي پيا ڪتب آڻيو،
دوا جيئن گھوٽي ڏکن کي پيئو!
قدم سمجهه سان کڻ تون هر هڪ ’بشير!‘
ته دشمن به سگھندو رسائي نه ڇيهو.
**