حَسين ماڻهو حَسين شامون، ڪڏهن گذاريو اسان سان گڏجي،
اوهان سان آهي اسان جي محبت، گھڙي ڪا گھاريو اسان سان رلجي.
اسان جي من ۾ آڙاه باهيون، اوهان جو پاڇو اسان تي ڇائون،
متان ڪو روڪي اوهان کي ٽوڪي، اوهان وڃو پو اسان کان رُڪجي.
اوهان جون ڳالهيون گلن جون ٽاريون، اوهان جون مرڪون اوهان جان پياريون،
اوهان جي ناهيو مچي ٿو ماتم، ملڻ اوهان جي سان غم ٿو گھٽجي.
هجي گناهه ڪو، ڏيو سزا ڀل، ثبوت ظاهر مٺا ڪيو سڀ،
اوهان به دوکا ڪرڻ سکيا هو، خبر نه آهي ته ڪنهن سان رلجي.
سُکن جو لمحو وَري پوي جي ’’ضمير‘‘ گُــلڙو ٽڙي پوي جي،
ڏيان مان سجدا شڪر پڙهان ڪي وڌيڪ ڏسيو ڇا ڇا ٻيو چئجي.
**