گيت
پو به ته هن جي آيو يادن جو قافلو آ.
هڪ موڙ تي تو مرڪي هٿڙن جو ڪيو اشارو،
ڌنڌ جي تهن مان جرڪي، سو نقش پيو آ سارو.
اکين ۾ اٿل آئي، ڌڙڪن ۾ زلزلو آ.
هر بسنت جا بهاري، توريءَ مون ڪئين گذاري،
پل پل اداسيءَ ۾ اکڙن مان آب جاري،
بوندون نه بس ڪنديون هي سانوڻ جو سلسلو آ.
مايوسيءَ جي کنڊرات ۾، مان ناهيان اڪيلو،
ڀانيان ٿو تصورات جي دنيا ۾ ڪو ميلو،
وک وک تي ڄڻ وڌايو مرڪي تو حوصلو آ.
هن امّيد جي سهاري، پيو ٿو ”بشير“ گھاري،
ڪنهن موڙ تي وري من منهڙو پرين ڏيکاري،
هيڏي ته بس جيئڻ لئه هڪ آسرو ٺلهو آ.
**