وڃي رت پئي روئندي اُٺن جي پٺيان،
خوشي هوءَ ڏسي پئي ڏکن جي پٺيان.
گهريو جنهن به توکي گهڻي کان گهڻو،
ڏسان ٿي نه سي مان سُکن جي پٺيان.
بنا سبب جنهن به پنهنجو گهر ڇڏيو آ،
اها پئجي وئي آ غمن جي پٺيان.
پيو نانءَ سسئي آ جنهن جي مٿان،
اها پئي رلي ٿي دڳن جي پٺيان.
اهي نانگ رَڙڪي ويندئي سونهن کي،
نه هل سمجهه ڪر وسوسن جي پٺيان.
”فرازي“ حسن جي اکين جو قسم،
سڙي وئي خوشي فاصلن جي پٺيان.