سُندر ماڻهو سوڀيا وارا،
مک نه ٿا سي وسرن پيارا.
واٽن تي واسينگ ونگن ٿا،
نينهن جا ناتا نيارا نيارا.
چنڊ ڪوماڻو ڇو اڄ رات،
ٽمڪن ڪين ٿا اُڀ تي تارا.
باغ مان بوءِ اچي ٿي رَتَ جي،
ڳاڙها ڳلَ ٿيا اڄ ڪارا.
ٻيجل بڻجي سين هڻي ڏس،
ڪرندا تو در ڳڀرو سارا.
رُڃ ۾ راڙو ٿئي ٿو روز،
مور مرن ٿا روز متارا.
”صابر“ بڻجي رهبو ڪيسين،
ٻيهر کڻ تون ڪرٽ ڪٽارا.
**