اکين ۾ اچي عشق داخل ٿيو هو،
سڄي پنهنجي هستي کي پائي ويو هو.
اجهاميل سڄو ئي لڳو چهري مان پئي،
ڪٿي پاڻ پنهنجو وڃائي وريو هو.
نوان روپ وک وک تي جيون ها ماڻيا،
اُهو آيو سامهون نه جو سوچيو هو.
اُڏامي هوائن ۾ ويا هٿ ڇڏائي،
ڪٿي ڪين سايو ڪو تن جو مليو هو.
ڏئي ڪا نه ترتيب خود کي سگهياسين،
سدا عشق پنهنجو جنوني رهيو هو.
بَرن ۾ بلائون ۽ شهرن ۾ دهشت،
نه ڪاٿي ڪو آرام پل بي مليو هو.
مڙياسين نه ”انجم“ ڪنهين جي چوڻ تي،
حياتي سڄي ئي پئي ڀوڳيو هو.
**