هيءَ ڏکن ۾ زندگي ساري ٿي گذري، ڇا ڪجي،
يار تنهنجي ياد دل تان ڪين وسري، ڇا ڪجي.
مان عذابن ۾ ٿو ڀوڳيان هر گهڙي تنهنجي ڪري،
هاءِ منهنجو ساهه سيني مان ٿو نڪري، ڇا ڪجي.
روز شب آليون اکيون بوندن جيان برسي پون.
ڪئن ٻڌايان سج به سورن جو ٿو اڀري، ڇا ڪجي.
مان نصيبن جو ستايل هر ڪو هٿ مون ڏي کڻي،
هن دنيا جي آ ڇڏيو ماڻهن به نظري، ڇا ڪجي.
ڇا وفائن جا ته منظر عشق پنهنجي ۾ هئا،
هاڻ تو بن ڪا خوشي هت ٻي نه نسري، ڇا ڪجي.
تِر گُٿي سوَ چوٽ کائي هاءِ ڙي هي ڇا ٿيو،
ڪو جدائي ۾ نئون ٿو سور سنجري، ڇا ڪجي.
هن حياتي ۾ ازل کان عشق آ تحفو ڏنو،
سو نبيرڻ سان نه ٿو جو نينهن نبري، ڇا ڪجي.
**