چوسٽا
پيڙا جي پرهه ڦٽي ۽ دل جي آس ٽٽل.
دردن جي دنيا سان بشير اهڙو رشتو،
سڏڪا ساريون راتيون ۽ ڳلڙا روز ڀنل.
*******
من کي موهيندڙ جي منظر اکين منجهه سمايا ها،
طبقاتن جي ظلمي ريتن انا ساڻ سي ڊاهيا ها!
حالتن جا وحشي حاڪم ڪجهه نه ڪري ٿي سگھيا پر،
تنهنجي خوشين خاطر ئي بشير لڙڪ وهايا ها!
*******
جدائي جو اهو منظر ڏکائي ڪيڏو ٿو دل کي،
لوڏي هٿڙو چوڻ ”ٽا ٽا“ ، جلائي ڪيڏو ٿو دل کي!
چاڙهي سر ساههُ سوليءَ تي، لُٽي ارمان وڇوڙو ٿو،
سڄڻ! احساسُ دوريءَ جو، ستائي ڪيڏو ٿو دل کي!
*******
نه سمجھو وقت ٿو گذري، حياتي هي اجاڙي ٿو،
لڳي سانوڻ جي آتش جان، سُڪا ۽ ساوا ساڙي ٿو.
نه هي ارمان يا ڳوڙها نه ڪنهن جي بيوسي سمجھي،
پائي پاهڻ هي پيرن ۾، ٿيئي وحشي لتاڙي ٿو!
*******