پاڻ کي مان ڀلائي سگهان ٿو مگر،
توکي ڀلجي وڃڻ هاڻ ممڪن نه آ.
ديد ۾ تون سمايل رهين ٿي سدا،
ٻئي ڪنهين کي ڏسڻ هاڻ ممڪن نه آ.
نانءُ تنهنجو چپن ساڻ چنبڙي پيو،
ٻئي جو نالو کڻڻ هاڻ ممڪن نه آ.
ياد تنهنجي بنا اي مٺي سچ پڇين،
هڪ پهر ڀي ڪٽڻ هاڻ ممڪن نه آ.
تون مٽيءَ جي اندر پورجي آن وئي،
منهنجو ٻاهر جيئڻ هاڻ ممڪن نه آ.
روح پنهنجا مرڻ کان پو ”اڪبر“ مليا،
ڌار تن کي ڪرڻ هاڻ ممڪن نه آ.
**