ٿڪا نيڻ ناهن اڃا روئي روئي،
نه مان ئي ٿيو هان خفا روئي روئي.
رنو آسمان ڀي آ منهنجي ڏکن تي،
هي رستا به ٿي ويا سڃا روئي روئي.
جٿي ڀي رُنس مان ڦٽي گاهه پيا اُت،
هي درياءَ ۽ بادل کُٽا روئي روئي.
رڳون روح روئن وٺي نانءُ هن جو،
اندر ۾ ئي سڏڪا ڏنا روئي روئي.
هيا ناز ڪيڏا محبت تي ”خيرل“
اهي سيلرا سڀ رُٺا روئي روئي. **