زندگي بي ڪيف ۽ بيڪار ڪو آهي سفر،
درد جو دارون نه هت، ڪا پيار جي ناهي خبر.
تنهن پرينءَ دوکو ڏنو، جنهن تي ڪيو هو ناز مون،
بس پيو ماتم ڪجي، هر رات سنجهي ۽ سحر.
پيار جون پينگهون اڏيندي ڪين مون ڄاتو هيو،
ترت هُو ويندو ڇڏي ائين پيار جي پهرين پهر.
عشق منزل آهي جنهن جي، سور ان کي ڇا ڪندو،
سُک سمهي سو ڪيئن سگهي، جنهن کي مليو آهي هجر.
سُک سوين ماڻين پرين تون، شاد شل هردم رهين،
تنهنجي هر هڪ قول کي ساري، ڪيو ”صابر“ صبر.
**