اوهان تي جا آئي بهار-شباب،
کُلي پيا توهان جي ڳلن جا گلاب.
ڳلن تي زلف چميون ڏيندا رهيا،
ويا مونکان وسري گناهه ۽ ثواب.
نظر ڳاڙهن لبن تي چمي ڏئي وئي،
هٽايو کڻي مون لئه منهن تان نقاب.
گهمين ٿو غير سان جبل ۽ جهنگ،
ملڻ لئه مون سان ڪيو نه حجاب.
هوا ۾ ته وکري ويا تنهنجا وارَ،
اوهان جو ته مرڪڻ هو سهڻو سراب.
بدن تي پيل هئي گلابي پوشاڪ،
اچي ياد پئين تون ته ڏاڍو بي حساب.
ٿئي ”حاذق“ جو صنم سان ملڻ روز،
ملڻ کان ئي نٽايو پيا ڇو جناب.