جھانجھريون پيرن ۾ پائي مان پرين نچندو رهيم،
تنهنجي آمد جو ٻُڌي مان کنوڻ جيان کلندو رهيم.
موج مستيءَ دل جي وستي آهي جرڪائي ڇڏي،
مست ٿي مان رقص ۾ ئي خواب ڪي ڏسندو رهيم.
دل جي ڌرتيءَ تي خوشيءَ جي ناچڻي نچندي رهي،
جيئن ڇمڪو ڇير جو ٿيو، تيئن خوش ٿيندو رهيم.
مهڪ وکري واءُ ۾ جئن، ساهه سرها ٿي کڄيم،
پيار جا گلڙا ٽڙي پيا ڀؤنر جيان ڀُرندو رهيم.
اڄ خوشي اهڙي خوشي ٿي پيار ورڇيوسي ’’ضمير‘‘،
مرڪ جا تحفا ڏنئه امرت ڪري پيئندو رهيم.
**