هي حسرتن جا لاشا، کڻون ڪيستائين،
جيئڻ جي ڪا آشا، کڻون ڪيستائين.
نه تون ٻار آن، جو نه سمجهي سگهين،
نئين ڪا ٻي ڀاشا، کڻون ڪيستائين.
اوهان جي شهر جون اسان تي ٺٺوليون،
اوهان لئه تماشا، کڻون ڪيستائين.
سدا هٿ زخمي ڪري هن جهان ۾،
”وفا“ دل جا شيشا، کڻون ڪيستائين.
**