پاري ۾ ڀي پگهر نڪتو،
تنهنجو جڏهين ذڪر نڪتو.
منهنجي اڳيان تون نڪتينءَ،
سورج اڳيان ڪڪر نڪتو.
مون جنهن کي هو خدا مڃيو،
سو انسان مان پٿر نڪتو.
ڀڙڪي کوڙ ڪبوتر اُڏريا،
شيوالي مان شاعر نڪتو.
خالي کوکي دماغ مان من!
ڪين اوهان جو فڪر نڪتو!
ڪيڏي ڪوشش ڪئي مگر،
ڪين زبان مان اکر نڪتو.
**