غزل
جو نه ڪٽجي اهو سفر آهي.
جنهن ۾ ڀونرا نه گُل آ خوشبوءَ،
هيءُ جيون خزان نگر آهي.
غم ته ورثي ۾ هن مليا مون کي،
پر خوشين جي نه ڪا خبر آهي.
جنهن ۾ انسان ٿي وڃي پاڳل،
عشق ۾ ايترو اثر آهي
ڇو ٿو صحرا ۾ جهوپڙي ٺاهي،
هيءُ محبوب جو نه تر آهي.
ڪاڏي بر منهن ڏئي ويو ”اڪبر“
ان جي گهر جو کليل جو در آهي.
**