حال نه ڄاڻي هينئڙي جو ڪو،
تڙپيو ڪو مدهوش ستو ڪو.
ڏينهن مهينا سال صديون ٿيون،
ونگ وڇوڙن اهڙو وڌو ڪو.
قول هئا سي ڪوڙا سپنا،
پيار هيو ڄڻ ڌوڪو ڌوڪو.
موت کي مرڪي مات ڏنائين،
سوليءَ تي منصور چڙهيو ڪو.
قوم تي سوچان سونهن لئه سڏڪان،
دل جو ٻنهي سان آ رشتو ڪو.
هونءَ ته هرڪو هام هڻي ٿو،
نينهن نڀائڻ آ سولو ڪو؟
جيئن ”رشيد“مون سور سَٺا هن،
ايئن نه آ ڪنهن سور سَٺو ڪو.
**