مون کي ڀي آسمان آ پنهنجو،
شاعراڻو جهان آ پنهنجو.
سونهن اهڙيءَ سان اک اڙي آهي،
ٿي ويو لامڪان آ پنهنجو.
سنڌ تي مان جڏهن به لکندو هان،
تازو ٿيندو ايمان آ پنهنجو.
ڪو اڱڻ تان بُکيو وڃي موٽي،
هي”فرازي“ نه شان آ پنهنجو.
**
شاعري
نئون نئون مڌ آ
هي گڏيل شاعريءَ جو ڪتاب ”نئون نئون مڌ آ“ سنڌ جي 16 شاعرن ۽ شاعرائن جي شاعريءَ تي مشتمل آهي، جن ۾ ڊاڪٽر غلام نبي ”صابر“ سڌايو، ڊاڪٽر ”حاذق“ جوڻيجو، ناشاد رشيد ”سنڌي“، اڪبر کرل، بشير آچو، شيخ ”فرازي“، وفا ٻرڙو، اشفاق چانڊيو، انجم قاضي ، ضمير ”حيدر“ چانڊيو، علي رضا، خيرل سيلرو، ماريه ڪنول، ايم يونس جمالي، نادر دايو ۽ ڪريم ”گل“ دايو شامل آهن.
- 4.5/5.0
- 9928
- 738
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مرتضيٰ لغاري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- فهرست
- ارپـنــا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ: اندر جا احساس
- مهاڳ: پراڻي مڌ جا نوان پياڪَ
- ڊاڪٽر غلام نبي ”صابر“ سڌايو
- تعارف ::
- پاڪ ڌرتيءَ مٿان باک ڦٽندي رهي،
- جِت نينهن نِپي جت پيار پلي،
- اُٿ ٽوڙ وري زنجيرن کي،
- وساري ڇڏيئي جي ته ارمان ڪونهي،
- سينگار خود رکي ٿو دلدار جي ضرورت،
- سُندر ماڻهو سوڀيا وارا،
- انب جي وڻ تي سائو طوطو،
- زندگي بي ڪيف ۽ بيڪار ڪو آهي سفر،
- ڪافيون :: ڊاڪٽر غلام نبي ”صابر“ سڌايو
- توسان منهنجو پيار،
- آزاد نظم
- نظم
- نظم :: 2
- آزاد نظم
- ڊاڪٽر ”حاذق“ جوڻيجو
- تعارف
- *** نعت ***
- منقبت
- ڀٽائي
- ميوي ڪڙي جو وڻ ڪو، ڦردار ٿيو ته ڇا ٿيو،
- عشق اول ٿو اچي ڪنهن خيال ۽ خمار سان،
- لعل لَب ڳاڙها گلابي يار ٿا موهي وجهن،
- باغ ۾ گلڙا ٽِڙن توساڻ هٿ هٿ ۾ هجي،
- اڄ زماني جي عجائب چال نياري ٿو ڏسان،
- اوهان تي جا آئي بهار-شباب،
- ڪيم دانهون مان اُڀ ڦاڙي نه ٻڌو دلدار منهنجو سڏ،
- ضرورت
- گيت
- غزل
- ”ناشاد“ رشيد سنڌي
- تعارف
- غزل
- آ برابر پرينءَ جي چمڪ چنڊ ۾،
- حال نه ڄاڻي هينئڙي جو ڪو،
- ڇڏ پکي پڃرو پرَنَ جو خير گُهر،
- نه شڪوه ڪوئي قدرت کان،
- سوچ سُرهو سفر لوچ لهجو ته ٿيو،
- چاهه چمان ٿو چانڊوڪيءَ ۾،
- نظم
- تو جي پڪ آ ڏني پيار ۾ او سکي،
- وائي
- تاريخ گواهه رهندي، هر ڪنهن کي خبر آهي.
- ٽيڙو
- بيت
- اڪبر کرل
- تعارف
- غزل
- ٿڌيون هيءُ ڪيڏيون گُهلن ٿيون هوائون،
- درد سان ڀرپور آهي زندگي،
- پاڻ کي مان ڀلائي سگهان ٿو مگر،
- تنهنجي تصوير کي مان ڏسي ٿو روئان،
- دل اندر درد محسوس ٿئي ٿو پيو،
- اجنبي پنهنجو نالو ٻڌائي وڃو،
- روح کي راحت ملي توکي ڏٺو،
- هن قدم جو رکيو صحن ۾ آ،
- سخت سردي ۾ باهه ٻاري ٿو،
- سنڌ تان جان به آ قربان،
- اڄ آيو آ يار اچانڪ،
- وائي
- بشير آچو
- تعارف
- غزل
- ارمانن کي چيري ڦاڙي،
- گيت
- مان ئي ناهيان المين جي شهر ۾،
- اڱڻ ۾ اميدن جو ٻاري ڏيئو،
- مان صحرا جي ڪا واري هان،
- خماريل اکين کي کڻي جو ڏٺائين،
- مور نه موٽيا ماڳن تي آ رات انڌيري ڇائنجي وئي،
- چوسٽا
- نثري نظم
- هي دنيا گھڻي وڏي آ
- اي بهار جي ٺريل رات!
- اي بي درد وقت!
- جدائي جا درد!
- شيخ فرازي
- تعارف
- غزل
- اوهان جي پار جا سپنا،
- ڪا رات گلابن جهڙي آ،
- وڃي رت پئي روئندي اُٺن جي پٺيان،
- روز وڌن ٿا پار ڏکن جا،
- پاڻ پنهنجي خوشيءَ لئه ٽانڊا،
- مون کي ڀي آسمان آ پنهنجو،
- زندگي جو بچاءُ آ پيارا،
- شام جي احساس جهڙي شاعري،
- ادائن جو اظهار سمجهي نه ٿو،
- سونهن ڏسي دل ٺاريان ويٺو،
- اک جا اُلڪا، فرازي!
- ڪيترو ڪمزور آهيان دوستو!
- تو پٺيائون راهه ۾ گم ٿي وئي،
- وفا ٻرڙو
- تعارف
- غزل
- تو پڄاڻان عذاب ڀوڳيان ٿو،
- نيڻن جو پنڌ پرينءَ ڏي،
- دل جو درد ٻڌايان توکي،
- رات جڏهن هوءَ آئي،
- دل ۾ تنهنجي سار او سائين!
- دين ڌرم ڌرتي آ،
- تنهنجا سپنا تنهنجون سارون،
- جيئن جو گيت چپن ڪو ڳايو،
- ڏينهن اوهان، جو رات اوهان جي،
- هي حسرتن جا لاشا، کڻون ڪيستائين،
- نيڻن کي اوجاڳا ٿي پيا،
- مرڪن جا موتي تون ميڙي هلي آ،
- تو بن جيون منهنجا سائين!
- اشفاق چانڊيو
- تعارف
- غزل
- پِپِر جي پنن جيئن ڇڻي زندگي ٿي،
- ڪو ته ڪڪرن کي چئي وسو يارو،
- لُڙڪن سان تَر بڻيل ها، منهنجا هي نيڻ ها،
- خدايا! حسن وارن لئه هميشه روئڻو پوندو،
- وساريم گھڻو ئي مگر ياد آيو،
- قلم ڪيئن ڪيا تو سر، پڇين ٿو ڇا ڪيو آهي،
- ڪتابن کي هاڻي پڙهي ڪير ٿو،
- زندگي توکان گهريو مون ايترو،
- پاري ۾ ڀي پگهر نڪتو،
- ٻار کي مان ٻارُ ٿو ڪڇ ۾ ڏسان،
- پهريان توکان پڇي ٿي،
- نظم
- هزارن جي هجومن ۾،
- انجم قاضي
- پورو نالو : دين محمد قاضي
- غزل
- پنهنجا هوندي ڀي ڪٿي پنهنجا رهيا،
- ڪيئن الائي هَئي ڪٿا منهنجي هُئي،
- جنهن سمي هوءَ سانوري وڇڙي وئي،
- گهڙي لاءِ اهڙو نهاريو هيئه،
- ڪڏهن پنهنجي ضد تان هٽيو ڪو نه هو،
- نه ٿو درد جيسين جي پائي اُهو،
- اکين ۾ اچي عشق داخل ٿيو هو،
- وائي
- وائي2
- ضمير ”حيدر“ چانڊيو
- تعارف
- غزل
- توسان جو اڄ ڀاڪر پاتم،
- وک وک تي ڪانڊيرا آهن،
- تنهنجون ڳليون ۽ هي چاهتن جا سفر،
- جھانجھريون پيرن ۾ پائي مان پرين نچندو رهيم،
- جيڪي لار ڪري لبڙن تي لڙيا، لڙڪن جو قدر توکان نه پڳو،
- اکيون! تڪيو نه راهه، هاڻي ڪير ايندا،
- قرب منهنجي کي ڏني تو موٽ آ تڪرار جي،
- حَسين ماڻهو حَسين شامون، ڪڏهن گذاريو اسان سان گڏجي،
- نانگ نظرن جا بڇي ڪيئي ڇڏيئه،
- سهڻا سونهن تنهنجي ڏسڻ جي ڪيان ٿو،
- زندگي توکي ڏنم، تو ڇا ڏنو؟
- عشق اوٿر جيان پيو ٿو اڏندو اچي،
- درد جاڳي پيا رات ساري رنم،
- علي رضا
- تعارف
- پنهنجيءَ دل تي
- تنهنجي لاءِ هر شيءِ
- ڪچهري ڪنداسين
- موت
- خيرل سيلرو
- تعارف
- غزل
- گذري ويل صدي جا، تازا زخم رکيا هن،
- ڀونءِ ڏاڍي تتي تيز تڪڙا هلو،
- روز راهون تڪي جُهري پئي آ،
- ڪنهن جو جلوو ٿي زلزلو آيو،
- توسوا آ ڏکي زندگي،
- رات روئندي ڪٽي ياد توکي ڪندي،
- خاموش زندگي آ، خاموش هر خوشي آ،
- ٿڪا نيڻ ناهن اڃا روئي روئي،
- هيءَ ڏکن ۾ زندگي ساري ٿي گذري، ڇا ڪجي،
- سونهن سان سِرڙو لڳي هر هر مٺا،
- شهدادڪوٽ پيارن ماڻهن جو آستانو،
- گيت
- جو وفادار ٿئي يار اهڙو ڪبو،
- نه سهڻن ۾ اهڙو ڪو سهڻو سُجهي جو،
- ماريه ڪنول
- تعارف
- غزل
- وءَ جا ڪامڻي آهي.
- جو پيار بنا هوندو،
- پيار کان تون ڌار ناهين او پرين!
- پيار ۾ اُڻي پئي،
- تنهنجي راهه ۾، نيڻ اٽڪيا رهيا،
- شهرتن جي ڊوڙ ۾ زندگي رهجي وئي،
- تو ته چيو هو مٺڙا سائين،
- نظم
- فقيري رنگ ۾ رڱجي.
- آزاد نظم
- نظم 2
- اڄ ڪنهن پيار جو اظهار ڪيو ته،
- ايم يونس جمالي
- تعارف
- غزل
- يار جو ديدار مون لئه ڪافي آ،
- ٺاهه اڳتي لاءِ ڪجهه آهين هتي مهمان تون،
- واهه رنگي جا رنگ ڏٺاسين،
- انتظاريءَ جون گهڙيون ڪٽجن نه ٿيون،
- حياتيءَ کي ڪو ئي سهارو کپي ٿو،
- سرنهن ڦولاري آهي دلبر مون سان اچي تون هاڻي مل،
- مان مسجد ۽ مندر وڃان ڪو نه ٿو،
- پري پردو هٽائي ڇڏ لڪين ڇو ٿو حجابن ۾،
- جنگ جهيڙي وارا ماڻهو دربدر،
- گيت
- ڪو تنهنجي حسن جو جواب نه آ،
- چوسٽا
- نادر دايو
- تعارف
- غزل
- زندگي هي عذاب ساري آ،
- ڪنهن به پل ڪين موت ٽاري ٿو،
- تو خدائي اڃان ڏٺي ناهي،
- اکين کي اوسيئڙو ڏيئي،
- تنهنجي در تي ٿيندا سجدا مگر آهستي آهستي،
- وفائن جي بدلي جفا ٿي ملي،
- دل ۾ ڪهڙي اڃا خوشي آهي.
- سهڻن جو سردار مٺا تون،
- چئوسٽا
- پيار جي بدلي پٿر نه گهرجي،
- ڪريم ”گل“ دايو
- تعارف
- غزل
- توسان دلڙي ڦاٿل آهي،
- دل جا رشتا ٽوڙي وئي آ،
- ديد تنهنجي ئي عيد منهنجي آ،
- مون کي توسان پيار جانان،
- دور ٿي وئين پرين، ڪا خوشي ڪو نه آ،
- سونهن تنهنجي ثواب جهڙي آ،
- تنهنجي يادن ۾ عمر گذري وئي،
- تنهنجي راهه نهاريان ويٺو،
- آزاد نظم
- واهڻ واهڻ وستي وستي،
- نثري نظم
- ٽيڙو
شاعراڻو جهان آ پنهنجو.
سونهن اهڙيءَ سان اک اڙي آهي،
ٿي ويو لامڪان آ پنهنجو.
سنڌ تي مان جڏهن به لکندو هان،
تازو ٿيندو ايمان آ پنهنجو.
ڪو اڱڻ تان بُکيو وڃي موٽي،
هي”فرازي“ نه شان آ پنهنجو.
**