سنڌ پنهنجي مٿان، جند گهوري ڇڏيان،
جو به ڏونگر ملي، ان سان ڏوري ڇڏيان.
ديپ ٻاري ڇڏيان، هي مان رت سان هتي،
خون پنهنجي سان، ڌرتيءَ کي توري ڇڏيان.
پير غيرن جا سنڌڙي مٿان جي ڏسان،
جيءُ جيرا پليتن جا جهوري ڇڏيان.
قوم جي رت پياڪن کان بدلو وٺان،
ڇو نه لت ڏئي ڀتر جان مان ڀوري ڇڏيان.
ظلم ۽ ڏاڍ جي انتها آخري،
ڪين ڪنهنجي ڪڏهن ڀي مان ٿوري ڇڏيان.
مان ته باغي منهنجو ڪم بغاوت سهي،
جهنگ جهر ۾ صفا چڻنگ چوري ڇڏيان.
‘‘عبدالله شاهه’’ سنڌ سان منهنجو چاهه آ،
ويري ‘اطهر’ نه سنڌ جا مان اوري ڇڏيان.
**