درد زندگيءَ جو باب ٿي ويو آ،
هاڻ جيئڻ عذاب ٿي ويو آ.
مون اميدن جو رُخ ڇڏيو موڙي،
هو جڏهن کان نواب ٿي ويو آ.
مان گنهگار آهيان مگر هن جو،
ڏوهه هر هڪ ثواب ٿي ويو آ.
پنهنجي مقصد ۾ اڄ سئو فيصد،
دلرُبا ڪامياب ٿي ويو آ.
هي ٽٽل ۽ ڦٽل سٽون جوڙيم،
شاعريءَ جو ڪتاب ٿي ويو آ.
آهي دنيا سڄي صحي هُن لئه،
‘‘مرتضى’’ ئي خراب ٿي ويو آ!
**