نظم:اي چنڊ تنهنجي چانڊوڪيءَ ۾!
جو روح منهنجي جو راڻو آ
سو پنهنجي گهر جي آڳر تي
هڪ بخمل واري بستر تي،
هو ڄڻ ته گلاب جو گل آهي
سو گهري ننڊ ستل آهي
هو جهڙي مهل به جاڳي پئي...؟
ان سهڻي صورت واري کي،
ان ساهه کان وڌ پياري کي
تون ساري هي پيغام ڏجان،
آداب چئي هي عرض ڪجان،
ڪنهن هڪڙي عاشق ديواني
جيئن شمع خاطر پرواني جي،
دل ۾ اڻتڻ سئن هجي،
سِر گهورڻ لئه بيچين هجي،
ڪو اوسيئڙي ۾ الجهن ۾
پيو وقت گذاري ويدن ۾
ڪو تڙپي تڙپي گهاري ٿو
محبوب پنهنجي کي ساري ٿو،
اهڙي سڪرات جي ساعت ۾،
ڪو پنهنجي چنڊ جي چاهت ۾،
بڻجي برسات ڀِنو آهي،
ڪو ساري رات رُنو آهي،
ها ساري رات رُنو آهي..!
اي چنڊ تنهنجي چانڊوڪيءَ ۾!
**