نظم
تنهنجو جوڀن جواني ڀي مست و مگن،
تنهنجون مرڪون مٺيون کير کنڊ ٿيو پون،
مرڪ موتيا مشڪ عنبر لڳن،
موج مهراڻ آن ساهه سرهاڻ آن،
چاهه چانڊاڻ آن شفق لالاڻ آن،
ڪيف آور اکيون ٿي جڏهن تو کيون،
نينهن جا ٿيا نشا مئي خمارن ۾ هون،
تو مٺن تي مٺيون مونکي ارپي ڇڏيون،
او سکي دل ڪشيون اڻ ميون محبتون،
حور جو پرتوو ڇا مان تشبيح ڏيان،
سونهن جلوا نوان ڪارگر ڪيميا،
پنهنجي نيڻن مان مئي جي تو سُرڪي ڏني،
زندگي دائمي تو آ بخشي ڇڏي،
تنهنجي مرڪڻ سان منهنجي وڌي زندگي
تنهنجو نالو رکيم زندگي دوستي،
تون سنڌوءَ جي ڪنارن جان سهڻي لڳين،
تون ته ڪينجهر جي گل جان ٿي ڪومل رهين،
تون ڀٽائي، سچل، سامي جي سورمي،
مور جي ٽور کي ڇهه ڏيو ٿي ڇڏين،
تنهنجي ساراهه جا گل نڇاور ڪيان،
سونهن تنهنجي پرين دل جي ڪعبي مٿان،
پيار جي ڇانو ڪَن رُڃ ۾ بڙ جيان
سونهن معصوم محبوبا ايئن لڳي،
جيئن موهن دڙي جي آ ڳاڙهي مٽي،
دل جي شوڪيس ۾ تنهنجي تصوير هي،
مون سجائي رکي ها سجائي رکي،
کيرٿر جان تون اوجر ۽ سندري سکي،
تنهنجي ريشم جواني آ سورج مُکي،
ست رنگي چوڙيون گجرا رابيل جا،
هٿ ميندي رتا ڪيڏا سونهن پيا،
سون ورني هُڳاءُ سڳداسين سندو،
تون کٿوري جيان واسي تر آ ڇڏيو،
تنهنجا گُفتا مکڻ ماکي مصري سندا،
انب سنڌڙي سندا زنب بُسري سندا،
کير جهڙي وهي ۽ ٿي لچڪي اڳي،
شام سُرخي سهاڳڻ ٿي سرهي لڳي،
هڪ نه ‘‘ڪوڙل’’ رهيو تنهنجي حاضر اڳيان،
چنڊ تارا سڀئي تنهنجي طابع ٿيا.
**