سڄي سال ۾ تو لڌيون نه سنڀارون،
اڃا ڀي منجين ٿو اسان ڏي ميارون.
اسان توکي پويان ڪيا سڏ ۽ واڪا،
ٻُڌيون ڪين تو پر اسان جون پُڪارون.
خزائن اجاڙي ڇڏيو باغ دل جو،
نه دل جي چمن ۾ ڪي آيون بهارون.
الائي ڪٿي آن ڪٿي پيو رهين تون،
نه تنهنجون پون ٿيون ڪي خبرون ۽ چارون،
الئه ڇو وڇوڙو اچي ويو اسان ۾،
ڏسي جيءُ جهري ٿو پکين جو قطارون.
رڳو نانءُ تنهنجو رهي ٿو زبان تي،
پرين روز آهن رڳو تنهنجون سارون.
ٻڌان ٿو ته ‘‘ساجد’’ سنديون يار ويهي،
رقيبن سان ڊيلي ڪرين ٿو پچارون.
**