نظم
لکان نه توتي غزل جي پياري،
حسين تخليق تنهنجي سانئڻ،
رهون ٿا جنهن جا اسان پوڄاري.
بهار موکيو جوان رُت تي،
گلاب مکڙيون سدا ٿيون مرڪن،
سنڌوءَ جي ڇولين تي سونهن ساگر،
سهاڳڻن جان ڪراءِ درشن،
سڪون اک کي سڪون دل کي،
دماغ کي تازگي رهي ٿي،
هي سبز چادر جي چنري اوڍيل،
وشال تنهنجي ڏسي بدن تي،
رنگين خوشبو هُڳاءُ اوتون،
هزار ڀونئرا طواف ڪن ٿا،
خوشي وچان مڌ مست رهن ٿا،
هي چنڊ تارا ۽ ڪهڪشائون،
سميت سجدن ۾ آسمان ڀي،
ديار تي سر جهڪائي هر پل،
ٿئي ٿو رقصان اعزاز سمجهي،
ليار لالي ڳنڍير ڳاڱيون
ليون ۽ لاڻا ڏسي ٺران ٿو،
سنڌوءَ ڪنارا ڏسي ٺران ٿو،
رکي اوهان جي پيرن تي اکڙيون،
چمان سمورا نشان تنهنجا،
سدا خوشين ساڻ کيڏ کيڏي،
گهران ٿو ‘‘ڪوڙل’’ اها دعا مان.
**