رونقون روشنيون نه ٿيون گهرجن.
هاڻ زنده دليون نه ٿيون گهرجن.
جنهن ۾ هر دم تنگيون تباهيون سي،
دوستيون دشمنيون نه ٿيون گهرجن.
سونهن تسڪين روح بن مون کي،
دلبريون دلڪشيون نه ٿيون گهرجن.
چنڊ اڄ آسمان تي اچ نه ته،
ڪهڪشائون ڪتيون نه ٿيون گهرجن.
بي وجه بي تڪيون ۽ بي وقتيون،
هي گهڙيون اڻ گهڙيون نه ٿيون گهرجن.
هاڻ سامان يادگيرين جو،
ساٿ ڏي سوکڙيون نه ٿيون گهرجن.
هيل دل جي ‘‘دراز’’ واديءَ تي،
ويل وڌندڙ وليون نٿيون گهرجن.
**