پاڻ وڇڙي جي ڌار ٿينداسين،
ڄڻ ته سنڌوءَ جي پار ٿينداسين.
پنهنجو هڪڙو وجود آ هاڻي،
پت پتيون هزار ٿينداسين.
گهاوَ روحن کي جا رسائي سا،
ڪو نه اهڙي ترار ٿينداسين.
لڙڪ هوندا نه درد ڪو هوندو
پاڻ ٻيهر جي ٻار ٿينداسين.
دشمنن منجهه ٿرٿلو هوندو
پنهنجي يارن جا يار ٿينداسين.
موت ايندو ته ڇا ٿيو جاني،
پاڻ ساهن جي سار ٿينداسين.
‘‘عائشه’’ ڏيل ڀل ڏکي پنهنجو،
ڪو نه ڪنهن لئه ميار ٿينداسين.
**