تون ملين ڄڻ هر خوشي مونکي ملي،
راحتن جي زندگي مون کي ملي.
تو سوا بي نُور هو دل جو شهر،
تنهنجي آئي روشني مون کي ملي.
عڪس پنهنجو ٿو ڏسان تو ۾ ائين،
ڄڻ ته ڪائي آرسي مون کي ملي.
شوق مون سارا ڇڏيا هڪ شوق لئه،
آ جڏهن کان شاعري مون کي ملي.
مون ڇڏيو مسجد وڃڻ مندر وڃڻ،
ڇو جو تنهنجي بندگي مونکي ملي.
پيار تنهنجي جو قسم ايئن ٿو لڳي،
ڄڻ پرستان جي پري مون کي ملي.
مون رکي توسان جڏهن کان دوستي،
لوڪ جي ڏس دشمني مون کي ملي.
ساڀيان ‘ساجد’ سڀئي سپنا ٿيا،
تو پرين جي دلبري مون کي ملي.
**